Wereldlichtjes dag 2021

Ik wil het bloggen al weer een tijdje op gaan pakken, maar zat steeds te bedenken waar ik dan over wil gaan schrijven...

Het is inmiddels al een tijdje stil op mijn blog pagina en Instagram. Er ik ook een hoop gebeurt in die tijd. Ik voel toch steeds dat ik het van me af moet schrijven, aangezien het mij de vorige keren goed hielp. Ik vind het alleen lastig want ieder verhaal heeft twee kanten natuurlijk. Ik ga het vanuit mijn kant vertellen, voor mijn vriend ( inmiddels ex ) kan ik het natuurlijk niet vertellen. 

Ik heb het met aan paar collega's op het werk het er wel eens over hoe het gaat met de hele situatie natuurlijk. En dat ik er goed over kan praten, en dat een gewone therapie niks voor mij is. Ik kan erover praten en huilen, maar dat het oplucht? nee helaas.

Ik zat net even foto's te kijken van Aiden, en steeds als ik bij de foto's van de uitvaart kom barst ik weer in tranen uit. Het was een erge dag, je kindje begraven, maar de tranen komen meer van de ellende daarna. Ik wil het even van mij afschrijven en daarom deel ik het met jullie. Misschien heb ik er daarna ook wat meer rust van.

Het eerste nachtje thuis zonder Aiden, we hebben eigenlijk beide wel goed geslapen. Denk dat we zo moe waren van alles dat we onze slaap hard nodig hadden. 'S morgens kwam de uitvaart ondernemer langs, om wat dingen te bespreken. Aiden moest natuurlijk ook weer opgehaald worden vandaag, en waar zou hij dan komen te liggen. Mijn vriend zou hem die middag op gaan halen met een mevrouw die auto's heeft voor overledene. Ik kon het gewoon niet, ik kon niet zo snel weer naar Rotterdam. Gelukkig snapte iedereen dat. En zou Aiden thuis komen te liggen of in een rouwcentrum? Ik kon hem niet thuis hebben in zijn kamertje, ik kon het gewoon niet aan. Gelukkig was er plek in het rouwcentrum hier een dorpje verder op, waar we dan ook een sleutel van zouden krijgen zodat we er altijd heen konden gaan. 

Bij het schrijven van de titel krijg ik al traan ogen, wat een heftige maar mooie dag was dat.