Hoe gaat het met je?
Dat is wat veel mensen vragen, en snap de vraag heel goed. Vaak zeg ik dan goed, terwijl het eigenlijk helemaal niet goed gaat.
Net je kind verloren, en 1,5 jaar klinkt lang maar is het nog totaal niet. Ik zit nog midden in het rouwproces. En natuurlijk heb ik soms goede dagen, maar ook heel vaak slechte dagen.
Volgende week maandag, de eerste keer naar therapie, hopelijk gaat dat werken. Vooral om het trauma herbegraven te verwerken. Daar zit ik nog het meeste mee, hoe de mensen toen met mij zijn om gegaan. Hoe niet mens waardig dat allemaal gegaan is. Hoe hard we wel niet hebben moeten strijden zodat mijn kleine mannetje op het plekje kwam, wat wij hem gunden. 2,5 Maand lang, er slecht van geslapen en nog extra pijn gehad bovenop het verlies.
Hopelijk krijg ik met die therapie alles weer een beetje op de rit, zodat ik weer beter slaap en niet meer droom en slaapwandel. Dat ik mijn leven weer op orde krijg en verder kan gaan, maar natuurlijk altijd met Aiden bij mij in mijn hard. Mijn grootste trots!
En hopelijk kan ik over een tijdje zeggen dat het echt goed met me gaat, dat ik er niet meer over na hoef te denken, of ik eerlijk zou zijn over hoe ik mij echt voel. Of dat ik dan tegen iedereen kan zeggen, nee het gaat niet goed ik heb echt een rot dag. Nu zeg ik dat altijd maar tegen een paar mensen. Of de mensen die mij echt goed kennen zien dat aan mijn gezicht.
Ik ga de therapie Cranio Sacraal doen, waar ze mijn zenuwbanen weer vrij gaan maken. Ik kan namelijk goed over mijn verdriet en pijn praten, alleen helpt mij dat niet. Dus een collega zei: Rose dit lijkt mij echt iets voor jou. Dus ik hoop dat dit mij verder gaat helpen.
Reactie plaatsen
Reacties