Ik zat net even foto's te kijken van Aiden, en steeds als ik bij de foto's van de uitvaart kom barst ik weer in tranen uit. Het was een erge dag, je kindje begraven, maar de tranen komen meer van de ellende daarna. Ik wil het even van mij afschrijven en daarom deel ik het met jullie. Misschien heb ik er daarna ook wat meer rust van.
Aiden is begraven op 3 april, iedere dag daarna ging ik naar zijn plekje toe. Het was fijn om daar even te zijn, het is ook maar een paar honderd meter lopen dus ik was ook zo. De bloemetjes bij houden, zorgen dat het kaarsje branden, stiekem een beetje tegen je praten. Gewoon het idee nog even bij hem te zijn. Het is dan wel alleen zijn lichaampje die daar ligt maar toch. Nog steeds vind ik het fijn om er z'n twee keer per week heen te gaan, zorgen dat zijn kaarsje brand.
Na tijdje hadden we de begraafplaats maar eens gemaild, welke afmetingen het monumentje mocht hebben, want dat wisten we nog steeds niet. Tegenover Aiden zijn plekje stonden andere stenen als dat wij wouden hebben namelijk, alleen een rechtopstaande steen wouden wij niet. Dat waren ook algemene graven. Ze snapte onze vraag niet zo en er was het een en ander aan het uitzoeken voor ons.
Een maand na de begrafenis van Aiden ongeveer sprak een vrijwilliger ons aan, en vroeg of we alles er nog mooi bij vonden liggen en liep even met ons mee naar Aiden zijn plekje. Hij vond het naam bordje van Aiden ook erg mooi. hij zei dat sommige mensen wel vonden dat wij veel plek in namen met spulletjes op het plekje van Aiden. Hij had het voor ons opgenomen en zei laat die mensen gewoon, jullie weten niet hoe het is als je kindje begraven is ( zijn zoon is ook overleden ). Ik dacht ik vraag eens aan die meneer hoe het zit het de afmetingen voor een monument, en ja hoor, hij wees de stenen tegenover ons aan, de rechtopstaande stenen. Hij zei dit mag erop staan. Ik kreeg een brok in mijn keel... Hij zei de andere kinderen graven zijn daar verderop. Hij liet het ons zien, en ik dacht meteen, Aiden ligt verkeerd hier had hij moeten liggen.
Huilend liep ik weer naar Aiden zijn plekje toe, hoe had dit kunnen gebeuren dat mijn mannetje verkeerd ligt?! We liepen terug naar de auto, ik heb huilend mijn moeder opgebeld om te vertellen waar we achter gekomen waren. Mijn vriend belde meteen de uitvaartondernemer op om het ook te vertellen. Hij zei dat hij wel even ging bellen met het bestuur van de begraafplaats. Zo gingen er weken voorbij, dat die 2 partijen er samen niet uit kwamen. Ze gaven elkaar de schuld, achteraf hoorde we dat die 2 partijen elkaar niet zo goed liggen. Ik ging kapot van binnen, nog meer dan dat ik al was. Hoe kunnen mensen zo omgaan met elkaar. Ik snap echt wel dat fouten maken menselijk is, maar in sommige beroepen kan dat gewoon niet, en al helemaal niet zulke fouten. Los het dan op z'n minst snel op. Op een gegeven moment moest ik mijn verhaal kwijt, en heb ik naar het bestuur van de begraafplaats mijn verhaal gestuurd, hoe erg ik het allemaal vond en waarom het niet opgelost werd, nooit antwoord op gehad.
De begraafplaats hier in het dorp, hoort niet bij de gemeente, maar is een vereniging. Mijn schoonzus had nog contact gezocht met iemand online die gespecialiseerd was in dit soort zaken, en heeft ons ook advies gegeven want het duurde gewoon allemaal veelte lang. Een overleden persoon mag je ook niet altijd herbegraven natuurlijk, en aangezien het bestuurd van de begraafplaats de plek waar Aiden ligt niet groter wou maken. Ging het meer de kant op van herbegraven. Dat idee vond ik eerst heel erg naar, dat je kindje weer opgraven word.
We waren al bijna 2 maanden verder en er was nog geen oplossing. De uitvaartondernemer was ook op vakantie. Mijn schoonzus heeft toen contact opgenomen met de gemeente, en ineens binnen een paar dagen hadden we een akte dat de herbegraving ging plaats vinden binnen een week. Eindelijk was er duidelijkheid wat er ging gebeuren. Het bestuur kon dit ook niet weigeren, en moesten een afspraak gaan maken wanneer het ging plaats vinden. Er viel een last van mijn schouders toen mijn schoonzus en ik de akte gingen ophalen op het gemeentehuis.
18 juni was het zover, dan zou het herbegraven plaats vinden. Niemand mocht er bij zijn. De uitvaartondernemer kwam een paar dagen van te voren nog even langs, om het te bespreken. En dat die het fijn vond dat het eindelijk opgelost was. Hij zou wel bij het herbegraven zijn. Ik wou eigenlijk ook dat er iemand bij zou zijn, zodat ik wist dat het ook echt gebeurt zou zijn. Liever had ik er iemand anders bij na alle omstandigheden. Het zou 's morgens gebeuren en de uitvaartondernemer zou weer langs komen bij ons als het gebeurt was. Hij had ook een foto gemaakt van het mandje waar Aiden in ligt, zodat we ook echt konden zien dat het gebeurt was. Ik heb gekeken naar die foto, het was nog mooi en amper veranderd. Mijn werkgeefster had nog gezorgd voor een mooi bloemstukje op zijn nieuwe, en eindelijk goede plekje.
Het ergste van alles vind ik nog, dat er nooit een excuses geweest is van alle pijn die wij daardoor gehad hebben. Hoe moeilijk kan het zijn...
Vorige maand belde iemand van het bestuurd van de begraafplaats nog, omdat we de rekening nog niet betaald hadden, en eindelijk kwam daar het woord, een sorry omdat er toch wel een paar foutjes gemaakt waren. Eindelijk na een jaar een keer een sorry van een van de partijen. Zo kan ik het eindelijk los gaan laten, maar de pijn zou er altijd blijven als ik langs zijn eerste plekje loop.
Reactie plaatsen
Reacties
Boh...alsof je nachtmerrie niet erg genoeg is!!! Verschrikkellijk.....
Heel veel sterkte in jullie verdriet. ❤