Het eerste nachtje thuis zonder Aiden, we hebben eigenlijk beide wel goed geslapen. Denk dat we zo moe waren van alles dat we onze slaap hard nodig hadden. 'S morgens kwam de uitvaart ondernemer langs, om wat dingen te bespreken. Aiden moest natuurlijk ook weer opgehaald worden vandaag, en waar zou hij dan komen te liggen. Mijn vriend zou hem die middag op gaan halen met een mevrouw die auto's heeft voor overledene. Ik kon het gewoon niet, ik kon niet zo snel weer naar Rotterdam. Gelukkig snapte iedereen dat. En zou Aiden thuis komen te liggen of in een rouwcentrum? Ik kon hem niet thuis hebben in zijn kamertje, ik kon het gewoon niet aan. Gelukkig was er plek in het rouwcentrum hier een dorpje verder op, waar we dan ook een sleutel van zouden krijgen zodat we er altijd heen konden gaan.
We wouden het afscheid klein houden, met de mensen die Aiden gezien hebben en in het ziekenhuis, en een oom en tante met kinderen die niet in het ziekenhuis geweest waren. Het is toen zo snel gegaan en heftig dat we daar geen tijd meer voor hadden om ze langs te kunnen laten komen.
Aiden krijgt een plekje op de begraafplaats hier in het dorp, vanaf ons slaapkamer raam kunnen wij de begraafplaats zien, gelukkig kunnen we zijn plekje niet zien. Hij is in ieder geval fijn dichtbij ons.
Verder hadden we na dat gesprek al bijna alles geregeld voor de dag van het afscheid. De uitvaartondernemer kwam iedere dag langs net zoals onze ouders. Mijn moederen ik hadden bedachten om na het afscheid met zijn alle nog even wat te eten, en als iedereen wat maakte we meer dan genoeg eten zouden hebben. Ook hadden we een kaarsje gemaakt voor iedereen die geweest was met een briefje erbij of ze die avond het kaarsje wouden branden voor Aiden. Mijn oom heeft speciaal voor Aiden een mooi naam bordje gemaakt, zodat er niet z'n standaard kaartje bij hem zou staan. Zo lief van hem, en nu zijn definitieve monumentje er staat heeft krijgt zijn naam bordje een mooi plekje binnen bij ons.
Iedere dag zijn we nog bij Aiden wezen kijken die week, ook de families zijn nog even wezen kijken bij Aiden die week. Wat was het mannetje nog mooi, hij kreeg zelfs nog blosjes op zijn wangetjes. Wat is het toch een prachtig mannetje.
Toen was daar de dag, de dag van het afscheid van Aiden. 'S morgen kwam alle familie bij ons thuis, vandaar uit deden we ook de uitvaart. Een kring met stoelen om het tafeltje heen waar Aiden op kwam te staan. Iets later ging de uitvaartondernemer Aiden halen bij het rouwcentrum. Toen kwamen wij met Aiden binnen en moesten we zijn mandje dichtdoen. Wat een rot moment was dat, ik kon op dat moment niet ophouden met huilen, nooit meer zou ik mijn mooie mannetje zien, nooit meer. Daarna leesden mijn vader en mij vriend zijn moeder nog een verhaaltje voor, tussendoor een paar liedjes. Daarna zijn we met zijn alle naar de begraafplaats gegaan.
We zijn maar met de auto gegaan, het is maar een klein stukje, maar het regende steeds. Daar aangekomen viel het met bakken uit de auto, zelfs hagel. Toen hebben we maar even gewacht totdat het weer een beetje droog was. Toen heb ik stiekem nog even naar Aiden gekeken, even het klepje opgemaakt om zijn mooie koppie nog een keer te bekijken.
Daar liepen we dan, met zijn alle naar Aiden zijn laatste rustplekje. Daar luisterden we met zijn alle het nummer 'afscheid nemen bestaat niet', op dat moment kregen we ook alle weersomstandigheden die er waren, precies zoals gezongen word in dat nummer. Een teken van Aiden dacht ik. Daarna nam iedereen nog afscheid van hem en legde allemaal witte bloemen bij hem neer. En daar liepen we weg, weer zonder ons kleine mannetje...
Toen we weer allemaal bij ons thuis waren, hebben we nog fijn met z'n alle gegeten, om het toch nog een beetje fijn af te sluiten met zijn alle. Want wat zijn we allemaal trots op dat kleine mooie mannetje, onze kleine strijder!
Reactie plaatsen
Reacties