Het is inmiddels al een tijdje stil op mijn blog pagina en Instagram. Er ik ook een hoop gebeurt in die tijd. Ik voel toch steeds dat ik het van me af moet schrijven, aangezien het mij de vorige keren goed hielp. Ik vind het alleen lastig want ieder verhaal heeft twee kanten natuurlijk. Ik ga het vanuit mijn kant vertellen, voor mijn vriend ( inmiddels ex ) kan ik het natuurlijk niet vertellen.
Wij hebben het allebei zo anders verwerkt, of zijn het nog aan het verwerken natuurlijk. Voor mijn gevoel ging ik steeds meer de goede kant weer op, ik voelde me steeds beter, mensen zagen het ook aan mij. In mijn doen en laten. Ze zeiden ook na die therapie: Rose je ziet er zoveel beter uit, je straalt meer. Zo voelde ik me ook, ik voelde me echt sterker. Het deed me echt goed. Ik kan altijd overal goed over praten met iedereen, oke niet over alle gevoelens natuurlijk, maar het meeste wel. Alleen deed ik het niet met iedereen, thuis bij mijn vriend vond ik dat moeilijker, waarom weet niet ik niet. Misschien omdat we het allebei anders hebben ervaren. Met hem ging het steeds minder goed helaas, hij heeft ook veel op zijn bord gehad, ook met werken enzo. Hij ging het later verwerken als mij, dat gevoel had ik. Is ook niet erg, iedereen doet het op zijn eigen manier.
Hij heeft wel een paar keer gevraagd om in relatie therapie te gaan, maar ik zag dat niet zitten. Mij helpt praten met iemand niet, het lucht mij niet op. Ik kan er huilen en al, maar helpen doet het mij niet. Hij ging toen uiteindelijk alleen naar een psycholoog, super knap van hem! De psycholoog vroeg of ik een keer mee ging, ik zag het eigenlijk niet zitten, maar vooruit, voor mijn vriend ging ik mee. Ik dacht dan vraagt ze mij misschien een paar dingen, maar vooral dan zie ik waar hun mee bezig zijn, en wie de psycholoog is. Ik heb een heel uur zitten praten, en ik vond het echt niet fijn. Daarvoor was ik daar helemaal niet namelijk. Ik was er later ook echt boos om, met mij ging het goed en met mijn vriend niet. Hij heeft daar een uur gezeten en er is niks gedaan hem hem. Dat deed mij heel veel pijn, hij had het zo nodig op dat moment die hulp van de psycholoog. En ik vond dat ik dat op dat moment niet nodig had.
Uiteindelijk hebben wij eind vorig jaar besloten op uit elkaar te gaan. Het leek ons beide beter. Er is zoveel gebeurt en ik vind dat relatie therapie daar niks meer aan kon gaan veranderen. Die dag ben ik naar mijn ouders gegaan, om er even tussen uit te zijn. Ik moest natuurlijk de volgende dag weer werken, dus die avond weer naar huis gegaan. Stoere ik dacht dat werken wel gewoon ging, maar natuurlijk niet. Ik ben toen met mijn werkgeefster om te tafel gegaan, er besloten even een week vrij te nemen en naar mijn ouders te gaan om een heleboel te gaan regelen.
In die week heb ik ook ander werk gevonden, mijn werkgeefster had het natuurlijk al aan zien komen dat ik terug zou gaan naar Ermelo. Ik ben mijn oude werkgevers zo dankbaar voor de tijd daar ik bij hun heb mogen werken. Ze hebben mij allemaal zo goed gesteund in de tijd na het overlijden van Aiden. En ook toen ik ontslag nam zei ze, we snappen het en over een week kan je bij je nieuwe baan beginnen. Ik hoop dat ze dit lezen. Dus bij deze nog heel erg bedankt voor alles, ik ben jullie daar heel dankbaar voor!
Op 23 november kon ik al bij mijn nieuwe werk beginnen, bij Fonteyn in Uddel. En begin december had ik ook al een nieuwe woonplek gevonden, waar ik begin januari ben ingetrokken, in het mooie Ermelo. Ik kan nu echt zeggen dat ik me weer fijn voel, natuurlijk ook wel weer even momenten van emoties en huilen. Dat hoort erbij vind ik, ik moet alles nog verwerken. En dat merk ik de laatste dagen ook aan mijn slapen. Vaak weer dromen en zelfs af en toe slaap wandelen.
Het pijnlijkste aan deze hele situatie is en blijft, dat ik niet dicht meer bij de begraafplaats woon, het is toch al snel 50 minuten rijden naar het mooiste plekje op de wereld. De plek waar mijn mooie mannetje begraven ligt. Elke keer als ik daar aan denk springen de tranen in mijn ogen. Ik ging er altijd nog 2x per week heen, dat gaat nu helaas niet meer zo makkelijk. Ik zit wel eens te denken om gedenkplekje hier in de buurt te zoeken, maar wat of waar dat vind ik nog lastig.
Mijn ex en ik zullen altijd aan elkaar verbonden blijven, en contact houden natuurlijk. Aiden zou ons altijd verbinden. Ik zou hem altijd dankbaar blijven voor de mooie tijden die wij gehad hebben samen. En gun hem al het geluk van de wereld. Hij heeft me in mijn moeilijkste tijd van mijn leven zoveel mogelijk geholpen en gesteund als hij kon. En andersom natuurlijk ook. Helaas gaat het verwerken van zoiets moeilijks niet altijd goed. Daarom hebben wij beide besloten dat dit beter is.
Reactie plaatsen
Reacties