De eerste nacht in het ziekenhuis, allebei hebben we goed geslapen. De verpleging heeft ons ook niet wakker gemaakt omdat we zo diep in slaap waren. En gelukkig zijn we ook niet wakker gemaakt, want dat had ook kunnen betekenen dat het totaal niet goed ging met Aiden.
Mijn vriend was die morgen al even bij Aiden geweest. Ik werd namelijk gewassen en mocht proberen weer naar de wc te gaan. Ineens kwam er een andere verpleegster naar mij toe om te vertellen dat ik zo snel mogelijk naar Aiden moest gaan want het ging totaal niet goed. Ik ging zo snel als ik kon in de rolstoel zodat zij mij er heen kon brengen. Daar ging ik die lange gang weer door, aan het eind van de gang stond een arts met mijn vriend. Mijn vriend al in tranen, ik moest ook meteen huilen en wist nog niet eens wat er aan de hand was. De arts probeerde te vertellen wat er aan de hand was, hij kwam uit Duitsland ofzo dus we konden hem soms niet helemaal goed verstaan en hij zocht steeds naar woorden om het te vertellen. Het kwam er op neer dat Aiden zijn laatste medicijn kreeg en dat zijn bloeddruk niet goed was. Wij gingen naar Aiden toe, er werden schermen om ons heen gezet en de gordijnen dicht zodat we wat meer privacy kregen. We konden niks doen alleen maar afwachten of Aiden zich er doorheen vechten. En dat gebeurden! Zijn bloeddruk werd weer stabiel. Wat was ik blij op dat moment, de kleine vechter!
Ik zag mezelf op dat moment al met een kistje de begraafplaats oplopen. Man wie had dat die dag al geweten dat het nog echt zou gebeuren ook!
Die zaterdag en zondag gingen er langzaam steeds wat medicijnen vanaf of werden minder toegediend. We kregen steeds een beetje meer hoop dat het goed ging komen. Iedere keer vroegen we aan de verpleging als we bij Aiden waren hoe het ging. Ze zijden niet veel, ze maakte zich zorgen omdat het in zijn bloed zo zuur was. En hoe het kwam, maar dat wisten ze niet. Na de bevalling hoort dat namelijk weg te gaan, alleen bij Aiden werd het steeds erger.
Iedere dag kwamen onze ouders en mijn vriend zijn zussen langs. Dat was erg fijn, we konden steeds maar met 2 mensen bij Aiden zijn, en dat deden we ook. Alleen onze families mochten niet aan hem komen. Zo apart dat je een kindje hebt, en je mag hem niet vasthouden. Alleen onze hand op hem leggen, zo voelt hij zich veilig en fijn. Hij hield zichzelf in slaap, maar toch voelde hij dat we bij hem waren. Dan was hij rustiger.
Reactie plaatsen
Reacties