Maandag, de laatste dag in het koelpak, die avond gingen ze je temperatuur weer opwarmen naar de normale temperatuur. Super spannend! Zou je epileptische aanvallen krijgen, zou je het wel aankunnen. We waren er die avond bij toen het begon, het ging gelukkig allemaal goed. Het werd al laat, en wij gingen maar naar bed, stel het zou niet goed gaan zouden ze ons meteen bellen.
We hebben niks gehoord die nacht, toen we 's morgen weer bij je kwamen kijken was je koelpak uit wat een ander gezicht! Wel heb je 1 of 2 epileptische aanvallen gehad, dachten de artsen te zien.
EINDELIJK mocht ik je vasthouden, ik had je gewoon nog niet vast kunnen houden, te tranen rolde over mij wangen toen je in mijn armen lag. Tranen van geluk, nu ik dit schrijf krijg ik er zo weer traanogen van. Wat was dat een mooi en fijn moment, een moment wat ik nooit zou vergeten! Je was uit mijn buik en in de dagen nog nooit op mijn buik geweest. Nadat je heerlijk bij mij hebt gelegen mocht je natuurlijk ook bij je vader liggen. Het kon alleen niet lang want ze moesten je klaar gaan maken voor de MRI scan.
De artsen zeiden dat het heel zwaar en vermoeiend zou zijn voor Aiden, het klaarmaken voor de MRI-Scan. Ze zijn een tijd lang lang met hem bezig geweest, om alles gereed te maken, wij zijn er bij gebleven om te kijken hoe het allemaal ging. De raket waar hij in moest was heel klein en krap, Aiden was natuurlijk al een volgroeide baby, dus hij paste er nog net in. Toen hij klaar was voor de scan, zijn we achter hem aan gegaan voor zover het mocht. Daarna was het maar wachten totdat hij weer terug was op de afdeling...
We gingen maar naar onze kamer, even uitrusten. Na een tijdje keek ik even op het internet op mijn telefoon, de pagina die openstond was de pagina van de webcam die boven Aiden zijn bedje hing, en ja hoor hij was weer op zijn plekje, de zusters waren hem in zijn bedje aan het leggen. We gingen snel die kant weer op, zodat hij weer heerlijk bij ons op schoot kon, wat waren wij trots op hem dat hij het zo goed gedaan had!
Aan het einde van de dag kwam de arts naar ons toe, en wou met ons naar een kamertje om te MRI-Scan te bespreken. Hij vertelde meteen dat het niet goed was, zij hersens waren enorm beschadigd. Onze wereld storten helemaal in, hij zou geen menswaardig leven krijgen, hij zou niet eens weten wie hij zelf zou zijn. Hij vertelde dat ze morgen met een groep bij elkaar kwamen om te bespreken hoe zijn leven er ongeveer uit zo komen te zien, en of het wel een goed leven voor hem zou zijn.
Dat werd weer een nacht vol met spanning..
Reactie plaatsen
Reacties