37 weken en 1 dag zwanger, heerlijk nog even genieten van de laatste weken dacht ik. Nog wat dingetjes in huis doen voordat het allemaal zo ver is. En ons kleine mannetje bij ons is.
Sinds vanmorgen voelde ik je minder bewegen, nog stiller dan dat hij altijd al was. Ook reageerde hij niet als ik op mijn buik duwde, toch voor de zekerheid de verloskundige maar even bellen dacht ik. Je mocht natuurlijk altijd bellen als je met iets zat. Ze nam gelukkig snel op, en ze was ook nog eens vlak bij dus ze kwam zou er met 15 minuten zijn. Ik wou net een boterham gaan eten, maar had ineens geen honger meer. Ik had nog snel maar wat dingetjes opgeruimd voordat ze er was, ik had zelfs de kinderstoel in de trapkast gezet, maar waarom?
De deurbel ging, het was rond half 1. Ze vroeg of ik op de bank wou gaan liggen, dan zou ze even naar zijn hartje gaan luisteren, ondertussen vroeg ze een aantal dingen. Zoals wanneer voelde je hem voor het laatst goed, en verder zou ik het al niet meer weten wat ze nog meer vroeg. In ieder geval nog meer. Wanneer voelde ik hem voor het laatst goed? Ik denk de avond ervoor. Ook meten ze mijn bloeddruk en mijn temperatuur nog even op. Ze wou nog een urine onderzoek doen, maar ga maar is op commando naar de wc dat lukte niet. Ze belde toch het ziekenhuis in Gorinchem of ik daar voor de zekerheid nog even een hartfilmpje kon laten maken. Ze zei dat ik er meteen aan kwam, en legde mij nog even uit waar ik heen moest en waar ik me kon melden. Daarna zou ze nog even contact met mij opnemen wat er uit het hartfilmpje kwam.
Voordat ik die kant op ging belde ik nog even snel mijn vriend wat er allemaal besloten was door de verloskundige. Hij vroeg of hij ook naar het ziekenhuis moest komen, ik zei nee dat hoeft niet ik ben vast zo weer terug en dan bel ik je weer. In de auto belde ik nog even mijn moeder om te vertellen wat er allemaal aan de hand was.
Aangekomen in het ziekenhuis in Gorinchem zocht ik de afdeling, en vertelde aan de verpleegster waar ik voor kwam. Ik herkende de afdeling nog van een rondleiding die we daar al een keer gedaan hadden.
Ik kon vast op het bed gaan liggen, dan ging zij nog even snel wat regelen en daarna het apparaat aansluiten. Als snel nadat het apparaat aangesloten was ging ze er al hulp bij halen, want ze kon Aiden zijn hartslag niet goed vinden, ik moest al een ding aanduwen op mijn buik zodat ze het nog een beetje kon horen.
Vlak daarna stonden er ineens al heel veel mensen om mijn bed heen, ik moest mijn vriend maar bellen dat hij hier toch maar heen moest komen, omdat ze zich zorgen maakten om Aiden. En snel daarna kwam de gynaecoloog aangerend dat er een spoedkeizersnede ging plaats vinden.
Ineens stortte mijn wereld in en kon ik alleen nog maar huilen, er gebeurde ineens zoveel om mij heen. Een verpleegster belde mijn vriend nog maar een keer dat hij haast moest gaan maken want Aiden werd gehaald. Hij was in Den Bosch en ik in Gorinchem..
Ik moest mijn sieraden ondertussen allemaal af doen, terwijl 2 verpleegsters mij aan het uitkleden waren en een operatie schort aan deden. 2 andere verpleegsters waren een infuus aan het inbrengen en nog 2 andere waren een katheter aan het inbrengen. Ik kon alleen maar huilen. Daar gingen we met zijn alle richting de operatie kamer, ik huilend in bed, ze probeerde me te troosten. Mijn vriend was er natuurlijk nog niet. De beveiliging stond hem op te wachten bij de spoed eisende hulp ingang.
Al snel op de operatie kamer werd de ruggenprik gezet. Ik voelde er gelukkig weinig van omdat ik totaal met andere dingen bezig was natuurlijk, zou mijn vriend er nog op tijd zijn, zou alles goed gaan met Aiden? Daarna werd ik snel op een ander bed gelegd en mijn armen vastgemaakt. Ze begonnen vrij snel met de keizersnee, ze vroegen of ik het voelde dat ze aan het snijden waren, ik voelde een prikkelend iets zei ik. De gene die de ruggenprik heeft gezet zat heel te tijd naast mij, dat is echt wel fijn dat iemand nog bij je zit. De rest was allemaal zo druk bezig met de operatie. Ineens kreeg ik heel veel pijn, ze waren aan me aan het trekken. Ik kon alleen maar au roepen, en ineens viel ik flauw. Het bleek dat de ruggenprik nog iet werkte, omdat ze zo snel waren begonnen.
Toen ik weer bij kwam was Aiden al geboren en hadden ze al een heleboel dingen met hem gedaan, zoals reanimeren en beademing aansluiten en nog meer dingen hingen er aan zijn mooie lijfje. Het was 13:50 dat hij geboren was. Ik was pas een half uur in het ziekenhuis en mijn mannetje was al geboren. Echt bizar. Ik kom hem nog even bekijken in zijn couveuse voordat ze met hem naar de kinderafdeling gingen. Ik werd weer op een normaal ziekenhuis bed gelegd en ging naar de uitslaapkamer.
Daar aangekomen was mijn vriend er ook, hij heeft de bevalling gemist, hij heeft Aiden nog niet eens gezien. Hij was niet via de spoed eisende hulp binnen gekomen maar via de gewone ingang. Ze waren vergeten te zeggen dat hij daar naar binnen kon. Dat maakte niet uit hij was er eindelijk, hij had zelfs nog in de file gestaan.
Toen mijn vriend er eenmaal was, konden we naar Aiden toe. Kijken hoe het met hem was. Aangekomen om de kinderafdeling vertelde ze dat er een ambulance onderweg was vanuit Rotterdam met een arts. Aiden moest naar Rotterdam toe voor de zekerheid en om gekoeld te worden, omdat hij zuurstof te kort heeft gehad. Ze zijn al die tijd nog bezig geweest met onderzoekjes totdat de ambulance er was. Een verpleegster heeft ook nog bloed bij mij afgenomen alvast voor in Rotterdam.
Toen de ambulance er eenmaal was zijn we naar mijn kamer gegaan, de arts wou namelijk een ander beademingsbuisje inbrengen bij Aiden en dat wouden wij niet zien. Aiden was klaar voor transport en ze kwamen nog even langs onze kamer om te vertellen dat ze alvast die kant op gingen. Wat was dat raar, wij nog in Gorinchem en Aiden al onderweg naar Rotterdam. Je kind is geboren maar hij is niet bij ons..
Na een klein uurtje was onze ambulance er ook, wij konden ook eindelijk die kant op. Iets na 6 uur gingen wij die kant ook op. Toen we aankwamen in Rotterdam waren onze ouders er ook al, zo fijn om hun dan ook eindelijk te zien. We gingen naar onze kamer en hebben daar nog een tijd moeten wachten voordat we naar Aiden mochten. Het leken wel uren voordat we weer naar hem toe mochten.
Het was nog een best stukje rijden met het bed naar hem toe, maar jeetje we herkende hem bijna niet meer! Hij was opgeblazen, lag in een koelpak en aan zoveel toeters en bellen. De arts kwam nog even bij ons staan maar zei vrij weinig en klopte op mijn vriend zijn schouder.. We hebben toen nooit geweten hoe erg Aiden er aan toen was... Maar wat hielden wij toen al veel van jou!!
Reactie plaatsen
Reacties